Μια ακόμα 24ωρη απεργία από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αυτή τη φορά με το σύνθημα να μην περάσουν τα μέτρα που εξοντώνουν κοινωνία και οικονομία. Ένα περιεχόμενο που επανέρχεται κάθε φορά όταν αποφασίζουν να κυρήξουν μια 24ωρη ή 48ωρη απεργία η οποία λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για το σύστημα. Αυτοί που κάνουν πίσω σε όλες τις διεκδικήσεις των από κάτω και συνδιαλέγονται με τους κυβερνώντες και την εργοδοσία, αυτοί που κατέχουν εξέχουσες θέσεις στα κόμματα τους, είναι οι ίδιοι που σε καλούν για λίγες ώρες να απεργήσεις και μάλιστα με ένα πλαίσιο ηττοπάθειας και εκτός πραγματικότητας. Εμείς, υποστηρίζουμε τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας και θέλουμε να ανατρέψουμε τα σχέδια των γραφειοκρατών για ''ησυχία, τάξη και ασφάλεια'', παλεύουμε να τη μετατρέψουμε σε ασυμφιλίωτο απεργιακό αγώνα διαρκείας με καταλήψεις σε χώρους δουλειάς για να παγώσει ολόκληρη η παραγωγή, για να μείνουμε στους δρόμους μέχρι την καθολική κοινωνική απελευθέρωση.
Η επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο, έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν αφήνει περιθώρια για το ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός απέναντι στον οποίον πρέπει να κινηθούμε επιθετικά. Για μας τους αναρχικούς, όποιο και αν είναι το προσωπείο που φοράει το κράτος σε κάθε εποχή ανάλογα με τις επιδιώξεις του είναι ο εχθρός της ζωής μας και της ελευθερίας μας, είναι ο υπεύθυνος για όλα τα δεινά των από κάτω. Υπήρχε περίοδος όπου ο καπιταλισμός έκανε την επιλογή του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Διεκδικήσεις των εργαζομένων και των αδύναμων της κοινωνίας έβρισκαν μέσω διεκδικητικών αγώνων με ρεφορμιστικά προτάγματα κάποια απήχηση στον κρατικό μηχανισμό και ορισμένες φορές ικανοποιούνταν κάποια αιτήματα. Στη σημερινή συγκυρία, το να πιστεύει κάποιος αυτό και μάλιστα να εκφράζεται επίσημα ως θέση από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και κόμματα της αριστεράς είναι ανεδαφικό, υποκριτικό και κρύβει σκοπιμότητες.
Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν αυτοί που <<ντύνουν>> τους κοινωνικούς αγώνες με τέτοια αιτήματα έχουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό; Χέρι που σε ταϊζει δεν το δαγκώνεις λέει ο λαός πολύ εύστοχα. Τα εκατομύρια των από κάτω όμως δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Και όσο βαθαίνει η κρίση τόσο μεγαλύτερη θα είναι η επίθεση που δεχόμαστε, τόσο θα ανεβαίνουν τα ποσοστά αυτοκτονιών, τα ποσοστά ανθρώπων που δεν έχουν να φάνε και η εξαθλίωση θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε ανθρωπιστική κρίση.
Με αυτά τα δεδομένα, τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις πρέπει να μπουν σε μια νέα βάση, η οποία θα ορίζεται από τα κάτω και θα απηχεί τις πραγματικές ανάγκες οι οποίες για να ικανοποιηθούν θα πρέπει να έρχονται σε ευθεία ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ούτε θέλει ούτε μπορεί να οργανώσει έναν αγώνα μέχρι τέλους. Πρέπει μέσα από νέες μορφές αυτοοργάνωσης να κάνουμε πράξη το σύνθημα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας μέχρι να τους ανατρέψουμε, για να ανοίξουμε το δρόμο της οριστικής ρήξης με το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτοί έχουν πάρει τις αποφάσεις τους, ώρα να τις πάρουμε και εμείς.
ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΜΠΛΟΚ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ
ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο, έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν αφήνει περιθώρια για το ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός απέναντι στον οποίον πρέπει να κινηθούμε επιθετικά. Για μας τους αναρχικούς, όποιο και αν είναι το προσωπείο που φοράει το κράτος σε κάθε εποχή ανάλογα με τις επιδιώξεις του είναι ο εχθρός της ζωής μας και της ελευθερίας μας, είναι ο υπεύθυνος για όλα τα δεινά των από κάτω. Υπήρχε περίοδος όπου ο καπιταλισμός έκανε την επιλογή του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Διεκδικήσεις των εργαζομένων και των αδύναμων της κοινωνίας έβρισκαν μέσω διεκδικητικών αγώνων με ρεφορμιστικά προτάγματα κάποια απήχηση στον κρατικό μηχανισμό και ορισμένες φορές ικανοποιούνταν κάποια αιτήματα. Στη σημερινή συγκυρία, το να πιστεύει κάποιος αυτό και μάλιστα να εκφράζεται επίσημα ως θέση από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και κόμματα της αριστεράς είναι ανεδαφικό, υποκριτικό και κρύβει σκοπιμότητες.
Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν αυτοί που <<ντύνουν>> τους κοινωνικούς αγώνες με τέτοια αιτήματα έχουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό; Χέρι που σε ταϊζει δεν το δαγκώνεις λέει ο λαός πολύ εύστοχα. Τα εκατομύρια των από κάτω όμως δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Και όσο βαθαίνει η κρίση τόσο μεγαλύτερη θα είναι η επίθεση που δεχόμαστε, τόσο θα ανεβαίνουν τα ποσοστά αυτοκτονιών, τα ποσοστά ανθρώπων που δεν έχουν να φάνε και η εξαθλίωση θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε ανθρωπιστική κρίση.
Με αυτά τα δεδομένα, τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις πρέπει να μπουν σε μια νέα βάση, η οποία θα ορίζεται από τα κάτω και θα απηχεί τις πραγματικές ανάγκες οι οποίες για να ικανοποιηθούν θα πρέπει να έρχονται σε ευθεία ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ούτε θέλει ούτε μπορεί να οργανώσει έναν αγώνα μέχρι τέλους. Πρέπει μέσα από νέες μορφές αυτοοργάνωσης να κάνουμε πράξη το σύνθημα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας μέχρι να τους ανατρέψουμε, για να ανοίξουμε το δρόμο της οριστικής ρήξης με το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτοί έχουν πάρει τις αποφάσεις τους, ώρα να τις πάρουμε και εμείς.
ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΜΠΛΟΚ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ
ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου